βαλτο σοφιες

Πολλες φορες οι αγριοπαπιες στο βαλτο μπερδευονται με τις φαλαριδες,
ενώ για να βρεθεις σε αποσταση βολης πολλες φορες πρεπει να μουσκεψεις ,
αμα κυνηγας στο βαλτο παθαινεις πολλα και μαθαινεις,
ετσι ο σοφος λαος εβγαλε τις παροιμιες του

(αγριοπαπιες-σουφροκωλια)

το παιζεις παπι και φαλαριδα

(φαλαριδες)


αμα δεν βρεξεις κωλο παπι δεν τρως

αμα θελετε να αντισταθειτε : Γκρεμιστε

Ακουστε.εγω ειμαι ο γκρεμιστης, γιατι ειμ’ εγω ο κι ο χτιστης,
Ο διαλεχτος της αρνησης κι ο ακριβογιος της πιστης,
και θελει και το γκρεμισμα νου και καρδια και χερι.
Στου μισους τα μεσανυχτα τρεμει ενός ποθου αστερι.
Κι αν ειμαι της νυχτιας βλαστος, του χαλασμου πατερας,
Παντα κοιταζω προς το φως το απομακρο της μερας.
Εγω σεισμος ο αλυπητος, εγω κι ο ανοιχτοματης,
Του μακρεμενου αγναντευτης, κι οκλεφτης κι ο απελατης,
Και με το καριοφιλι μουκαι με το απελατικι
Την πολιτεια την κανω ερμια , γη χερσα το χωραφι.
Καλλιο φυτρωστε αγριαγκαθιες , και καλιο ουρλιαστε λυκοι,
Καλλιο, φουσκωστε, ποταμοι, και καλιο ανοιχτε , ταφοι,
Και , δυναμιτη, βροντηξε και σιγοσταλαξε ,αιμα,
Παρα σε πυργους αρχοντας και σε ναους το ψεμα.
Των πρωτογεννητων καιρων η πλαση με τα’αγριμια
Ξαναρχεται. Καλως ναρθη. Γκρεμιζω την ασκημια.

Ειμ’ ένα ανημπορο παιδι που σκλαβωμενο το’χει
Το δειλιασμα, κι ολο ρωτα και μητε ναι , μητε όχι
Δεν του αποκρινεται κανεις, και παει κι ολο προσμενει
Το λογο που δεν ερχεται, και μια ντροπη το δενει.
Μα το τσεκουρι μοναχα στο χερι σαν κρατησω,
Και το τσεκουρι μου ψυχη μ’ένα θυμο περισσο.
Ταχα ποιος μαγος, ποιο στοιχειο του δουλεψε τ’ατσαλι
Και νοιωθω φλογα την καρδια και βραχο το κεφαλι,
Και θελω να τραβηξω εμπρος και πλατωσιες ν’ανοιξω,
Και μ’ένα Ναι νατιναχτω, μ’ένα Όχι να βροντηξω;
Καβαλα στο νοητακι μου, δεν τρεμω σας, οποιοι ειστε,
Γρικαω, βγαινει από μεσα μου μια προσταγη : Γκρεμιστε!

o βασιλιας αν η λια γος

Στού βασιλιά του Τρί καρδου το μοναχό παιδί
οι μοίρες πού το μοίρωσαν κατάρα είχαν κάνει
πώς άμα ο ήλιος το ιδεί
ευθύς θε να πεθάνει.
Κι ο βασιλιάς πατέρας του μ’ ελπίδα να σωθεί
από του ήλιου το κακό και φλογισμένο μάτι
τούχτισ’ επίτηδες βαθύ
μέσα στη γή παλάτι.
Χρόνια περάσαν πέθανε ο γέροντας γονιός…
Και με την ώρα την καλή θα βασιλέψει τώρα
Αν ή λια γος ο μορφονιός
στού Τρί καρδου τη χώρα.
Και ο βασιλιάς Αν ή λια γος τις μέρες του περνά
μές΄στα βαθιά παλάτια του και μοναχά το βράδι
βουνά και κάμπους τριγυρνά
στής νύχτας το σκοτάδι.
Κι η Κυρα-Ρήνη η όμορφη τον είδε μια βραδιά
στο Κάστρο εμπρός να κυνηγά μ’ ολόφωτο φεγγάρι
κι ένοιωσε αγάπη στην καρδιά
για τ’ άξιο παλληκάρι.
Ο βασιλιάς Αν ή λια γος –σαν κάθε βασιλιάς-
τώρα κι αυτός ολονυχτίς στη χώρα δε γυρίζει.
Σ’ αγαπημένη αγκαλιά
γυρμένος ξενυχτίζει.
Μά στη χαρά του δεν ξεχνά της μοίρας το γραφτό,
και πρίν να φέξει στο βουνό και πρίν να φέξει τ’ άστρο
αφήνει ταίρι ζηλευτό
και φεύγει από το Κάστρο.
Του κάκου τον ρωτά η Κυρά : πώς έτσι πρωϊνά
την παρατάει μοναχή: Εκείνος δεν της κρίνει
και μαύρη ζήλεια τυραννά
τη δόλια Κυρά-Ρήνη.
Τόσο, πού τι σοφίζεται η πονηρή Κυρά;
Όλους με μιάς τους πετεινούς του κάστρου της σκοτώνει
για να μη νοιώσει μια φορά
ο νιός πώς ξημερώνει.
Ο βασιλιάς Αν ή λια γος γελιέται την αυγή…
Και πρίν να ‘ρθεί στον Τρί κα ρδο, κοντά στην Παλιο μάνη,
κατάρα! Ο ήλιος είχε βγεί κι ο νιός είχε πεθάνει!

oι κοκκινοι χιτωνες

Τιμη σ’εκεινους οπου στη ζωη των
Ωρισαν και φυλαγουν θερμοπυλες.
Ποτε από το χρεος μη κινουντες
Δικαιοι κ’ισιοι σ’ολες των τις πραξεις,
Αλλα με λυπη κιολας κ’ευσπλαχνια,
Γενναιοι οσακις είναι πλουσιοι , κι όταν
Είναι πτωχοι, παλ’εις μικρον γενναιοι,
Παλι συντρεχοντες οσο μπορουνε,
Παντοτε την αληθεια ομιλουντες,
Πλην χωρις μισος για τους ψευδομενους.

Και περισσοτερη τιμη τους πρεπει
Όταν προβλεπουν (και πολλοι προβλεπουν)
Πως ο εφιαλτης θα φανει στο τελος,
Κ’οι Μηδοι επι τελους θα διαβουνε
(καβαφης)

Λενε ότι δεν ειχαν αναπτυξει τις επιστημες γιατι δεν λογαριαζαν αριθμους
Λενε ότι δεν ειχαν αναπτυξει αρχιτεκτονικη γιατι δεν υψωναν τοιχοι
Λενε ότι δεν ειχαν αναπτυξει φιλοσοφια γιατι μιλουσαν απλα
Λενε δεν πιστευαν στην δημοκρατια γιατι ηταν ολοι ομοιοι
Ηταν λογικο λοιπον αυτή η φυλη να μην αντεξει στο χρονο,
Δεν αφησαν τιποτα ουτε μνημεια ουτε κατακτησεις
Το μονο που αφησαν πισω τους ηταν ιστορια και μια επιγραφη

Ω ξειν’,
αγγελλειν Λακεδαιμονιοις
οτι τηδε κειμεθα
τοις κεινων ρημασι πειθομενοι
(σιμωνιδης)

η στρατια

Ολοι ξερουν για το ινδικο επος του ανουμαν και του στρατου του,
Όμως αυτά είναι παραμυθια,
Του ειπαν ότι αυτός ο στρατος που φανταζονταν δεν υπηρχε ουτε ειχε υπαρξει ,

Υπηρχε μονο στη φαντασια του
μετα τον εκλεισαν σε ένα ψηλο πυργο και αυτος αμπαρωσε τις πορτες από μεσα, τωρα εβλεπε το κοσμο μεσα από κει

Καθησε μερες θυμηθηκε, σκεφτηκε και ξανασκεφτηκε ,
Και μια μερα ακουσε ηχους από φωτια και σιδερο .
Ακουσε φωνες και βγηκε στο παραθυρο

Τελικα το στρατο των πιθηκων τον εβλεπαν και αλλοι , ενοιωθαν την κοψη των σπαθιων τους , και το τρυπημα από τις λογχες τους.

Η ωρα ειχε ερθει

Ο στρατος των πιθηκων ερχονταν να τον σωσει